0

Anna Wiktoria German (ur. 14 lutego 1936 r. w Urgenczu w Uzbekistanie, zm. 25 sierpnia 1982 r. w Warszawie) – polska piosenkarka i kompozytorka, aktorka, z wykształcenia geolog. Śpiewała w siedmiu językach.

Była laureatką festiwali takich jak m.in. w San Remo, Neapolu, Viareggio, Cannes, Ostendzie, Sopocie, Opolu, Kołobrzegu, Zielonej Górze. Dwukrotnie uznano ją za najpopularniejszą polską piosenkarkę wśród Polonii Amerykańskiej (1966, 1969). Otrzymała złotą płytę za longplay "Człowieczy Los" (1972 r.).

Matka Anny German Irma Berner z domu Irma Martens (zm. 30 stycznia 2007 r.) była potomkinią holenderskich mennonitów, których do Rosji sprowadziła caryca Katarzyna II. Mieszkali oni w Wielikokniażeskoje na Kubaniu. Matka Anny przez wiele lat była wykładowcą języka niemieckiego na Akademii Rolniczej we Wrocławiu. Jej ojcem był Eugeniusz German, księgowy urodzony w Łodzi, z pochodzenia Niemiec. Ojciec Anny German został aresztowany i rozstrzelany w Urgenczu przez NKWD w 1937 r., pod zarzutem szpiegostwa, w czasie gdy Irma była po raz drugi w ciąży.

Anna z matką zostały wysiedlone z Fergany. NKWD zesłało je do Kirgizji. W 1946 r. matka Anny, jako żona Polaka, złożyła dokumenty repatriacyjne i razem z córką, matką i babką wyjechały do Polski. Początkowo mieszkały w Nowej Rudzie. W 1949 r. przeprowadziły się do Wrocławia i zamieszkały przy ulicy Trzebnickiej.

Anna German uczęszczała do VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Krzywoustego we Wrocławiu, które ukończyła w 1955 r. W styczniu 1962 r. uzyskała tytuł magistra geologii na Uniwersytecie Wrocławskim. Studia ukończyła z wyróżnieniem.

Jako piosenkarka debiutowała w 1960 r. we wrocławskim Kalamburze. W 1963 roku wzięła udział w III Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, gdzie zdobyła II nagrodę w dniu Polskim za utwór "Tak mi z tym źle". Natomiast w 1964 r. zdobyła drugą nagrodę na Festiwal Piosenki w Opolu śpiewając piosenkę "Tańczące Eurydyki". Następnie zdobyła dwie nagrody za piosenkę pt. "Tańczące Eurydyki" podczas Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie w 1964 r.: I (w dniu Polskim) i III (w dniu międzynarodowym).

Podczas Festiwalu Piosenki w Opolu w 1965 r. zdobyła I nagrodę za piosenkę "Zakwitnę różą". W tym okresie spotkała przyszłego męża - Zbigniewa Tucholskiego. Została także zaproszona przez "Discografica Italiana", do Włoszech. W 1966 r. podpisała trzyletni kontrakt z włoską firma fonograficzna CDI. W 1967 r. wystąpiła jak pierwsza polska artystka na XVII Festiwalu San Remo, a także jako pierwsza cudzoziemka na XV Festiwalu Piosenki Neapolitańskiej.

W 1967 r. wracając z koncertu we Włoszech, uległa wypadkowi samochodowemu na Autostradzie Słońca. Powracała do zdrowia przez trzy lata. Podczas rekonwalescencji napisała książkę biograficzną pt. "Wróć do Sorrento?", w której wspominała swoja karierę, oraz pracę artystyczną we Włoszech.

W 1968 r. otrzymała Nagrodę Komitetu d/s Radia i TV za wybitne osiągnięcia w dziedzinie polskiej piosenki popularyzowanej w radiu i telewizji.

W czerwcu 1970 r. pojawiła się znowu na Festiwalu Piosenki w Opolu. Zdobyła tam nagrodę za piosenkę "Człowieczy los" oraz "Być Może". W 1971 r., także na festiwalu w Opolu, otrzymała nagrodę publiczności za "Cztery Karty". W maju 1971 r. brała udział w gali podczas otwarcia katowickiego Spodka przy 12 tys. publiczności. Również w 1971 r. otrzymała Nagrodę Miasta Warszawy za wybitne osiągnięcia w dziedzinie upowszechniania kultury.

23 marca 1972 r. zawarła związek małżeński ze Zbigniewem Tucholskim. Oboje byli członkami Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. 27 listopada 1975 r. urodził się ich syn Zbigniew. Z powodu macierzyństwa German na rok zawiesiła swoją działalność artystyczną.

W 1978 r. na cześć pierwszego Polaka lecącego w kosmos, Mirosława Hermaszewskiego nagrała utwór pt. "W wielkiej kosmicznej rodzinie".

Artystka wielokrotnie występowała na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, gdzie w 1979 r. zdobyła Złoty Pierścień za piosenkę "O czym Bałtyk opowiada" i Złoty Kord (honorową nagrodę tygodnika "Żołnierz Polski") oraz na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze (ostatni raz w 1979 r.).

W 1980 r. za osiągnięcia artystyczne została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Za popularyzację polskiej piosenki w ZSRR otrzymała Honorową Odznakę TPPR (Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej).

W połowie lat 70. wykryto u niej raka. Jesienią 1980 r. po powrocie z koncertów w Australii nastąpił nawrót choroby zdiagnozowanej jako rak kości. Będąc w zaawansowanym stadium choroby komponowała psalmy i pieśni poświęcone Bogu. Wykonywane utwory zapisywała na domowym magnetofonie. Po dwóch latach walki z chorobą zmarła nocą 25 sierpnia 1982 r. w warszawskim Szpitalu Klinicznym przy ulicy Szaserów.

Pogrzeb Anny German odbył się 30 sierpnia 1982 r. Artystka została pochowana na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie. Na jej tablicy nagrobnej widnieje napis z Psalmu: "Pan jest pasterzem moim".

Wykonywała też w polskiej wersji językowej piosenkę "Je te remercie mon coeur" (I nagroda w Sopocie 1964-Nadia Constantinoupoulou), a podczas koncertów we Włoszech śpiewała z Domenico Modugno.

W 1966 r. zagrała w filmie Zofii Dybowskiej Aleksandrowicz pt. "Marynarska Przygoda" a w 1970 r. w dramacie "Krajobraz po bitwie", którego reżyserem był Andrzej Wajda.

W archiwach radiowych i studyjnych znajdują się piosenki artystki, które nie zostały zapisane jeszcze na płytach CD.

Rosyjski adwentystyczny ośrodek radiowo-telewizyjny „Głos Nadziei” zrealizował film biograficzny o Annie German.

Na wniosek Tamary Smirnow z Leningradu, pod nazwą "Anna German" zarejestrowano w Cambridge asteroidę 2519 Annagerman. Jej imię nosi także ulica w Urgenczu (Uzbekistan). Od 1987 r. znajdujący się w Zielonej Górze amfiteatr nosi także imię piosenkarki. Natomiast w Alei Gwiazd w Moskwie znajduje się tablica z jej nazwiskiem (jako jedynej artystki zagranicznej) .